Μήπως το μυαλό είναι η ίδια η ζωή; Γιατί όχι; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι, μάλιστα πολλοί, που ζούνε στους τοίχους του μυαλού τους. Η σκληρή υφή της πραγματικότητας τούς τρομάζει κι έτσι με την φαντασία τους για πηλό, σαν γλύπτες σκαλίζουν μια εξιδανικευμένη εκδοχή της ζωής. Ας μην ξεχνάμε πως το μυαλό με ένα του μόλις πέταγμα μπορεί να δημιουργήσει μυριάδες ζωές, περισσότερες ακόμη κι απ’ όλα τα νήματα της μοίρας. Με θυμάμαι μικρός να ταξιδεύουμε με φόντο τον αυγουστιάτικο σκοτεινό ουρανό κι απ’ το παράθυρο του αμαξιού όλο προσπαθούσα με τα αστέρια για λέξεις να γράψω το πιο όμορφο παραμύθι. Τα αστέρια χόρευαν στον ρυθμό της φαντασίας μου, έφτιαχναν ανθρώπους, τους έβαζαν να παίζουν, να μαλώνουν και να ερωτεύονται. Κι ενώ εκείνη την στιγμή ήμουν σιωπηλός στο πίσω κάθισμα, μισοκοιμισμένος κι αδιάφορος, με το μυαλό μου είχα πλάσει έναν νέο κόσμο. Αν λοιπόν το μυαλό έχει την ικανότητα απ’ το τίποτα να δημιουργεί τα πάντα, τότε το μυαλό είναι ο Θεός. Αναλογιστείτε για λίγο αυτή και μόνο την διατύπωση, τι δύναμη μπορεί να δώσει.
Σκεφτείτε και το άλλο. Το μυαλό μπορεί και κάμπτει τον χρόνο. Άλλοτε επιταχύνει κι άλλοτε επιβραδύνει την δράση του. Όταν μάλιστα ονειρευόμαστε, το μυαλό γεννά το δικό του σύμπαν διαγράφοντας ολότελα πια την έννοια του χρόνου. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε την ίδια στιγμή. Έτσι μας φαίνεται. Αυτό είναι ότι πιο θεϊκό έχω δει ποτέ μου.
Το μυαλό ακόμη, είναι ένα απέραντο νεκροταφείο. Στα νοτερά του χώματα είναι θαμμένο όλο το παρελθόν. Καθετί που έζησες εκτός κι εντός μυαλού είναι φυτεμένο σε κάθε σβώλο. Όλες αυτές οι αναμνήσεις προσμένουν ένα μονάχα πράμα. Την άνοιξη για να ανθίσουν. Η άνοιξη, αγαπητοί μου, έρχεται μόλις αποδεχτείς πως το παρελθόν είναι το μόνο πράμα που μένει αμετάβλητο. Όταν αγαπήσεις το ποιος ήσουν, όταν πάψεις να αγαπάς το ποιος ήσουν κι όταν αφήσεις τα νεκρά στοιχεία επιτέλους να γαληνέψουν, μόνο τότε ο καρπός θα πετάξει λουλούδι.
Το μυαλό τέλος είναι φυλακή. Ανάθεμα πόσο εύκολο είναι να εγκλωβιστείς στον Γολγοθά των σκέψεων σου. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι δεν γνωρίζεις πως όλα αυτά τα αδιέξοδα του νου είναι δημιουργήματα δικά σου. Πόσοι από εμάς προσπαθούμε να καταφέρουμε τα πάντα σε μια μόλις μέρα κι όταν αποτυγχάνουμε, απογοητευόμαστε, σηκώνουμε τοίχοι στην φιλοδοξία μας και βάζουμε ταβάνι στα όνειρά μας; Δεν είναι όμως ότι δεν είμαστε αρκετοί, απλώς η επιτυχία όσο μικρή κι αν είναι απαιτεί χρόνο, υπομονή κι επιμονή. Οι σκέψεις μας συνεπώς θέλουν προσοχή. Σας συμβουλεύω να χρωματίζετε την σκέψη σας. Τα χρώματα θα τα βρείτε στην τέχνη. Κι ίσως τότε το μυαλό πάψει να μοιάζει με φυλακή.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μητράκας.
