Τριήμερο στην Βιέννη – Τιμές, Αξιοθέατα και Tips!

Οι οικογενειακές διακοπές έχουν έναν αντιθετικό χαρακτήρα. Είναι ήρεμες, γαλήνιες, δίχως την υπερβολή του νέου, αφού στόχος τους είναι ένας πρωινός καφές σε κάποια γραφική πλατεία, μια ξενάγηση όλο ιστορία και μυστήριο σε κάποιο αρχαίο κτίσμα και μια χαλαρή βόλτα στο χιονισμένο κέντρο της Αυστριακής πόλης. Απ’ την άλλη είναι έκρυθμες – σκεφτείτε ένα κανόνι γεμάτο μπαρούτι όπου μια ειρωνεία αρκεί για να ανάψει το φιτίλι κι όλοι κάνοντας έναν κύκλο θα προτάσσουν χέρια πόδια και σάλια λέγοντας ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του. Οι δικές μου οικογενειακές διακοπές στην Βιέννη είχαν λίγο απ’ όλα. Για όσους δεν τους ενδιαφέρει το προσωπικό δράμα, μην φύγετε, θα υπάρχουν tips και μέρη που πρέπει να επισκεφθείτε οπωσδήποτε στην παγερή αυτή κυρία που λέγεται Βιέννη. Ας ξεκινήσουμε…

Η Πτήση

Αρχικά η εκδρομή ξεκινά με τον κλασσικό φόβο του αεροπλάνου. Φτάνουμε Θεσσαλονίκη, κοιμάμαι σε όλη την διαδρομή απ’ την Λάρισα, περνάμε τον έλεγχο, χαζεύουμε κάτι λικέρ και σοκολάτες και η επιβίβαση ξεκινά. Μπαίνουμε στον κουβά του αεροπλάνου και δίπλα μου κάθεται μια ντελικάτη κυρία. Σταυροκοπιέται, μουρμουρίζει διάφορα και στην πρώτη ανακοίνωση του κυβερνήτη δαγκώνει απ’ την αγωνία τα χείλη της. Κατά την απογείωση σαν να θυμάμαι πως της ξέφυγε μια τσιρίδα. Ο καιρός συννεφιασμένος, η καμπίνα ήσυχη κι εγώ με τα ακουστικά καρφωμένα στα αυτιά μου απολάμβανα το μηχανικό αυτό θαύμα της πτήσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν φτάσαμε στο μέγιστο υψόμετρο, εκεί που ενεργοποιείται ο αυτόματος πιλότος και σερβίρουν σνακ, τα σύννεφα από κάτω μας απλώνονταν σαν την πιο τρυφερή κουβέρτα. Ο ήλιος χρωμάτιζε την κουβέρτα χρυσαφένια κι εγώ με την φαντασία εφτάχρονου ήλπιζα να μπορούσα να κοιμηθώ έστω και μια φορά πλάι σε όλους αυτούς που υπήρξαν κάποτε κι έφυγαν οραματιζόμενοι πως μετά τον θάνατο υπάρχει αυτό το κάτι, μια αόριστη συνέχεια.

Κέντρο Βιέννης

Μόλις προσγειωθήκαμε το κρύο μάς υποδέχτηκε μαζί με την απορία πώς θα φτάσουμε απ’ το αεροδρόμιο στο κέντρο της Βιέννης. Το συναίσθημα του ότι πια όλοι μιλάν διαφορετική γλώσσα πάντα με γεμίζει με αισιοδοξία. Αισιοδοξία γιατί κατάφερα να ταξιδέψω κι ένα ταξίδι πάντα υπόσχεται μια καινούρια ανάμνηση. Στο θέμα μας όμως… Εδώ θα σας παραθέσω την 1^η συμβουλή:

• Μην πιστέψετε τις πινακίδες. Όλες είναι πράσινες και διαφημίζουν ένα τρένο που λέγεται CAT. Είναι εξπρές και δεν κάνει στάσεις, σε φτάνει στο κέντρο σε 15 λεπτά, ωστόσο είναι πανάκριβο σε σχέση με ένα υπόγειο τρένο που λέγεται OBB κι είναι κόκκινο. Τα δρομολόγια είναι συχνά ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ φθηνό.

Με τα πολλά, επιβιβαστήκαμε στο OBB, ανταλλάξαμε μεταξύ μας μερικές κουβέντες, και με άνεση θα έλεγα φτάσαμε στο κέντρο. Μόλις βγήκαμε απ’ τον σταθμό μπροστά μας υψώθηκε ένα πελώριο κτίριο που ήταν το mall. Είπαμε γρήγορα ότι θα έρθουμε κάποια μέρα να χαζέψουμε και να ψωνίσουμε- δεν πήγαμε ποτέ.

Με χαρά με θυμάμαι να μπουκάρω στον πρώτο φούρνο που βρήκαμε. Για κάποιο λόγο μού είχε καρφωθεί η ιδέα να πάρω ένα ζεστό εσπρεσάκι και να περιπλανηθώ σαν γνήσιος Λαρισαίος στα λιθόστρωτα δρομάκια της Αυστριακής πόλης. Ο ίδιος ενθουσιασμός ωστόσο δεν συνεχίστηκε αφού παίρνοντας κι ένα μικροκαμωμένο σαντουιτσάκι, με ένα κομμάτι γαλοπούλα, τυρί και μια ντομάτα, πλήρωσα κοντά στα 8€. Το εσπρέσο μονό, φυσικά. Απ’ τα πρώτα βήματα κατάλαβα πως η πόλη δαγκώνει και δυστυχώς δαγκώνει στο φαΐ.

Πυξίδα μας ήταν ένα χρυσό αγαλματάκι το οποίο ξεπερνούσε σε ύψος κάθε κτίριο της πόλης. Το μάτι χάζευε τις παραξενιές της Βιέννης. Τα αμάξια σταματούσαν στις διαβάσεις, αγάλματα πεταγόντουσαν απ’ τα κτίρια κι όλοι οι περαστικοί μού φαίνονταν μουτρωμένοι. Κι όσο το μάτι αφηρημένα χάζευε, η πυξίδα μάς οδήγησε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στέφανου. Η όψη του μού θύμισε την Ντουόμο του Μιλάνο, απλώς σε μινιόν. Η σκεπή είχε ψηφιδωτή υφή με γοτθική αρχιτεκτονική στολισμένη με πολλά αγάλματα. Τα αγάλματα στην πλειονότητα τους αναπαριστούσαν ανθρώπους θρησκόληπτους, ταπεινούς και φοβισμένους. Μερικοί κρατούσαν σταυρούς, άλλοι ήταν φυλακισμένοι πίσω από πέτρινα κάγκελα και καθώς συνέχιζες να παρατηρείς, το μάτι κάπου έπεφτε πάνω σε τερατόμορφα πλάσματα της νύχτας με τεράστια δόντια κι αιχμηρές γωνίες. Η επίσκεψη στον καθεδρικό ήταν σύντομη αφού η κούραση όλης της ημέρας άρχισε να αναδύεται έντονα.

Και κάπου εδώ έγινε το πρώτο καφεδάκι. Οι πρώτες εντυπώσεις ζωγραφίστηκαν ζωηρές στο λευκό τραπεζάκι καθώς ο νερουλός καφές κατέβαινε δύσκολα. Ο πατέρας κάπνιζε ευτυχισμένος, το μάτι της μάνας χαίρουνταν τις νέες εικόνες κι η αδερφή απολάμβανε μόνο και μόνο που ήμασταν όλοι μαζί.

Μετά απ’ τον καφέ δούλεψαν τα google maps, περιπλανηθήκαμε για λίγο ακόμη στην αγορά όταν επιτέλους μπήκαμε στο μετρό. Με το που φτάσαμε σπίτι οι κοιλιές γουργούριζαν θαρρείς κι ήταν η πιο συντονισμένη χορωδία.

Φαγητό

Παραγγείλαμε burger kings 60€. 5 μπέργκερ, κάτι πατάτες και μια coca cola, αν θυμάμαι καλά. Φαρμακείο… Αλλά, εδώ έρχεται το καλό κομμάτι. Η οικογένεια Μητράκα βρέθηκε σε μια σύγχυση, διότι βάζοντας στην ίδια εξίσωση την αδιάκοπη πείνα τόσο την δικιά μου όσο και του πατέρα και τα έξοδα, τα κουκιά δυστυχώς δεν έβγαιναν. Η σύγχυση έφερε πολύ σκέψη, όταν το αλάνι, ο πατέρας ξεφούρνισε την ιδέα του supermarket. Το δωμάτιο ήταν στην οδό Wiedner Gurtel και δίπλα ακριβώς βρισκόταν ένα κατάστημα HOFER. Σούπερ με όλη την σημασία της λέξης αφού τα προϊόντα ήταν τίμια κι οι τιμές απίστευτες. 2^η συμβουλή λοιπόν:

• Ψάξτε supermarket όπως είναι τα HOFA και το μεσημεριανό σας γεύμα θα είναι παράδεισος!

Φυσικά ένα βράδυ απ’ τα 3 που μείναμε στην Βιέννη φάγαμε αρχοντικά. Πιο συγκεκριμένα, δειπνήσαμε στο εστιατόριο Purstner το οποίο είναι ένα παραδοσιακό βαυαρικό ταβερνάκι. Το προσωπικό δεν μιλούσε γρι αγγλικά, ωστόσο όταν πεινάς όλα μεταφράζονται εύκολα. Η εσωτερική διακόσμηση ήταν έντονη, με βαλσαμωμένα ζώα να πετάγονται απ’ το ταβάνι, παραδοσιακά σκεύη μπύρας να κοσμούν τα ράφια και γύρω μας παντού τοιχογραφίες με γελωτοποιούς. Η αδερφή πήρε το παραδοσιακό σνίτσελ (σαν αφρός αλλά πεντανόστιμο), εγώ ένα μοσχάρι με πιπέρι (πολύ πιπέρι), η μάνα μια σούπα κι ο πατέρας κάτι σαν χοιρινή μπριζόλα. Και κάπου εδώ να σας δώσω την 3^η συμβουλή:

• Να κάνετε κράτηση, όπου κι αν πάτε.

 Αξιοθέατα

Σε συνέχεια της παραπάνω αφήγησης σχετικά με την 1^η μέρα, αφού χτυπήσαμε τα μπέργκερ, κοιμηθήκαμε, φορτώσαμε μπαταρίες κι έπειτα επισκεφθήκαμε το παλάτι Belvedere. Το παλάτι αυτό χτίστηκε ως η θερινή έπαυλη του Ευγένιου της Σαβοΐας. Φαντάζομαι τον χειμώνα την βαριόταν και πήγαινε αλλού. Είπαμε δεν το ‘χω με το χιούμορ.

Πριν το παλάτι υπήρχαν μυριάδες κήποι όλων των σχημάτων και χρωμάτων. Ένας καταρράκτης δέσποζε στο κέντρο της περιποιημένης βλάστησης και κάποια αλλόκοτα αγάλματα πλαισίωναν τους κήπους διαχωρίζοντάς τους απ’ τα μονοπάτια. Μετά από πολύ περπάτημα φτάσαμε στην είσοδο. Αγοράσαμε 2 μπουκάλια νερό, πληρώσαμε 8€ και με ιδρωμένη φάτσα χυθήκαμε στην αγνή ομορφιά των μαρμάρων.

Η αίθουσα του καλωσορίσματος ήταν μια όαση τέχνης. Ένας επιβλητικός πολυέλαιος έλουζε την πανδαισία χρωμάτων που αναπαριστούσε ένα γλέντι αγγέλων κι ανθρώπων. Σε κάθε γωνιά υπήρχαν τζάκια και από κάθε τοίχο κρέμονταν πίνακες κάθε εποχής, κάθε αντίληψης και κάθε καλλιτέχνη ικανού να αφήσει το στίγμα του. Εκτός από πίνακες στο παλάτι υπήρχαν και γλυπτά. Τα πιο ιδιαίτερα εκ των οποίων ήταν μια έκθεση όπου κάθε γλυπτό αποτύπωνε με την έκφρασή του ένα πηγαίο συναίσθημα, τονίζοντας το γεγονός ότι η γλώσσα του σώματος μερικές φορές υπερνικά τις φτωχές λέξεις. Τέλος θέλω να παραδεχτώ ότι αρκετά είπα για την εμπειρία μου, δεν θέλω να προδικάσω την εντύπωσή σας στα επόμενα αξιοθέατα. Έτσι απλώς παραθέτω τα αξιοθέατα που επισκεφτήκαμε και μας έκοψαν την ανάσα. 4^η συμβουλή:

• Καθεδρικός Αγίου Στεφάνου
• Παλάτι Belvedere
• Hofburg Αυτοκρατορικό Ανάκτορο
• Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Naturhistorisches Museum)
• Όπερα Βιέννης
• Μουσείο Albertina
• Κοινοβούλιο (Pallas Athene Brunnen)

Οι πίνακες και τα γλυπτά είναι απ’ το Belvedere.

Μπαλέτο, Όπερα και Ποτό

Ακόμη ένα χαρακτηριστικό που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι υπήρχαν παντού άντρες ντυμένοι τσαρλατάνοι οι οποίοι προσπαθούσαν να σε πείσουν να παρακολουθήσεις όπερα, μπαλέτο ή ακόμα και ξενάγηση σε γκαλερί. Τόση τέχνη δεν έχω ξαναδεί. Εδώ όταν βλέπεις πλανόδιους συνήθως σου πουλάνε κανά γυαλάκι. Όπως και να ‘χει τσιμπήσαμε την προσφορά και το βράδυ βρεθήκαμε με την αδερφή σε ένα παλάτι να βλέπουμε ντουέτο μπαλέτο και να ακούμε όπερα. Μπορώ να πω πως η παρθένα αυτή εμπειρία με εντυπωσίασε. Πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως η μουσική πράγματι μιλά στην ψυχή σου, αρκεί να απορροφηθείς πάνω της. Βιολί, πιρουέτες, ψιλές φωνές και σαμπάνια συνέθεσαν ένα όμορφο βράδυ στην κρύα Αυστριακή πόλη.

Τέλος να πάτε για καφέ στο Central!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μητράκας.