Ο δρόμος σείεται κι εγώ δεν μπορώ να κάτσω ήρεμος. Οι φωνές δυναμώνουν και το τσαγανό βγαίνει στην επιφάνεια σαν ξεχασμένη ανασφάλεια. Η λαοθάλασσα κρύβει το τσιμέντο του δρόμου, άλλοι τραγουδούν, άλλοι σκέπτονται. Όλοι όμως έχουν τον ίδιο σκοπό. Να μην ξεχάσουν. Να μην ξεχάσουν τους άδικους χαμούς.
Κλείνω τα μάτια. Αναλογίζομαι την φρίκη της τραγωδίας, τα ουρλιαχτά και την φωτιά. Ανοίγω τα βλέφαρα και καταλαβαίνω πως μόλις ένα πετάρισμα των ματιών χρειάστηκε για να σβηστούν για πάντα πενήντα εφτά χαμόγελα. Ο καθένας με την ιστορία και τα όνειρά του. Τόσα που δεν έζησαν, τόσα τα βάσανα που άφησαν στους αγαπημένους τους.
Δεν είναι μέρα για λογοτεχνίες και πολλά λόγια. Είναι μέρα μίσους σήμερα. Πενήντα εφτά ψυχές μάς κοιτάνε από κει ψηλά ζητώντας το ελάχιστο – δικαίωση. Είναι υποχρέωση μας να καταδείξουμε αυτούς για τους οποίους η δικαιοσύνη κινείται βάση των καπρίτσιων τους.
Είναι τόσο ξάστερο πια πως η ελληνική δικαιοσύνη είναι ένα κωλόχαρτο των ισχυρών. Κωλόχαρτο αφού για τόσο δεδομένη την έχουν. Υπομονή όμως και πλησιάζει η Νέμεσις. Θα αλλάξουν οι μέρες και θα γίνουν για αυτούς που πάλεψαν πιο φωτεινές και για όσους προσπάθησαν να ξεφύγουν σκοτεινές σαν έβενος. Πάντα αλλάζουν οι μέρες…
Συγχωρέστε με που πήρα το θάρρος κι έγραψα εγώ ο τόσο μικρός άνθρωπος για κάτι τόσο μεγάλο.
Σας ενθαρρύνω όλους να υπογράψετε εδώ. Είναι για την άρση της βουλευτικής ασυλίας.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μητράκας.
