Ο ήλιος χαϊδεύει κάθε πρόσωπο με την επιμονή του να τα κοκκινίζει. Όλα τα πρόσωπα για τον ήλιο είναι το ίδιο όμορφα.
Η θάλασσα παφλάζει τεμπέλικα στα βότσαλα, όσο οι γλάροι μαλώνουν για ένα κομμάτι πίτα.
Μια γιαγιά περιπλανιέται περιμετρικά της ακτογραμμής και σε κάθε βουναλάκι σκοντάφτει σαν ένα απρόσεχτο παιδάκι.
Η σκέψη έχει παγώσει και το μόνο που ζητάνε οι άνθρωποι είναι να πετάξουν πέτρες στην θάλασσα μόνο για να ακούσουν το μπλουμ.
Δεν χρειάζεται πολλά τελικά κανείς για να είναι ήρεμος. Την αέναη κίνηση της θάλασσας, έναν καλό καφέ, κατά προτίμηση όχι ζεστό, και ένα όμορφο χαμόγελο από δυο γυναικεία χείλη.
Είναι σπουδαίο να ξέρεις πότε και πώς να σιγείς τους τόσους περισπασμούς της ρουτίνας, αφιερώνοντας όλες τις αισθήσεις στην μοναδικότητα της στιγμής.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μητράκας.
