Κρήτη, Ένα Όμορφο Βρωμόνησο

Αυτός ο πούστης ο χρόνος δεν συγχωρεί. Η ζωή είναι στιγμές και οι άτιμες ίσα που σου γλυκαίνουν τα χείλη προτού μπουν για πάντα στο χρονοντούλαπο. Φρόντισε λοιπόν, φίλε αναγνώστη, κάπου κάπου να ξαποσταίνεις από όλη αυτή την φρενίτιδα της ρουτίνας, να συνειδητοποιείς πόσο εφήμερα είναι όλα και να ευγνωμονείς που έζησες αυτές τις στιγμές. Θα με ρωτήσετε γιατί ξεκίνησα πάλι τις αμπελοφιλοσοφίες…

Γιατί έφτασε η μέρα που το πρώτο μου σπίτι γέμισε κούτες, πακεταρίστηκε σαν να ‘ναι φθηνό περιτύλιγμα καραμέλας κι εγώ στέκω πια βουβός ανάμεσα στους τοίχους που έχουν τόσες ιστορίες να μου θυμίσουν. Τόσες μουσικές που θέλουν να τρυπώσουν στα αυτιά μου, τόσα πρόσωπα που το καθένα θέλει να μου θυμίσει την ιστορία του, τόσες αναμνήσεις που χτυπιούνται μεταξύ τους για το ποια θα ικανοποιήσει πρώτη την νοσταλγία μου.

Όμορφα τα χρόνια τα φοιτητικά, ξέγνοιαστα. Δύσκολα τα χρόνια τα φοιτητικά γιατί ακόμη είσαι ένα αφελές παιδί που την μια πιστεύει ότι μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο μα την επόμενη ο κόσμος το τραμπουκίζει κι αμέσως το παιδί μέσα σου σπάει σαν γυαλί. Η μαγκιά, όμως, είναι να μπορείς κάθε φορά να σε κολλάς γιατί, μην τρέφεις φρούδες ελπίδες, ο κόσμος δεν πρόκειται να μαλακώσει.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια λοιπόν, έζησα πολλά. Καλά κι άσχημα. Γνώρισα φιλία κι αγάπη. Έζησα καθάριες χειραψίες και πολλές «καλημέρες» με καρδιές. Μα στα φοιτητικά μου χρόνια έμαθα και κάτι ακόμη‧ την κρητική τρέλα. Σας το ορκίζομαι δεν γνώρισα ούτε έναν φυσιολογικό Κρητικό. Όλοι τους είχαν μια μέντα τόσο μοναδική και συνάμα όμορφη. Σπουδαία η Κρήτη συνεπώς, ατίθαση. Πολύ θάλασσα, πολύ γέλιο και πάρα μα πάρα πολύ παπάτζα. «Δεν βάζει ο νου σου τι έχω ζήσει εγώ» και δεν συμμαζεύεται.

Σε αυτά τα χρόνια όμως, γνώρισα και σπουδαίους Αθηναίους. πιο συνεσταλμένους, πιο λογικούς αλλά κι αυτοί με άλλα πόσα κουσούρια. Ο άλλος μου ήρθε μπόμπα κι έφυγε κοτσίδας, ο άλλος χαζός και κατέληξε… λιγότερο χαζός. Αστειεύομαι ( ή κι όχι).

Μέσα σε όλη αυτή την παράνοια λοιπόν, είχα πάντα δυο στηρίγματα. Έναν συγκάτοικο ανισόρροπο με πολλές δικαιολογίες μα σοφή κουβέντα και διαμαντένια καρδιά και μια κοπέλα με το πιο όμορφο χαμόγελο και τα πιο γουρλωμένα μάτια.

Δεν θα φλυαρήσω άλλο όμως.

Ήρθε η ώρα να χαιρετήσου όλους όσους αγάπησα στα φοιτητικά μου χρόνια. Ελπίζω στα σταυροδρόμια της μοίρας να ξαναβρεθούμε. Συγνώμη αν χάνομαι κατά καιρούς, άλλα έτσι είμαι‧ μαλάκας.

Εις το επανιδείν αγαπημένη μου Κρήτη.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μητράκας.