Μου έχει λείψει να γράφω. Κι όμως είναι τόσα που θέλω να γράψω. Μήπως ξέχασα να παντρεύω τις λέξεις; Όχι, δεν νομίζω. Μήπως ξέμεινα από σκέψεις; Μήπως και αυτές γλιστράνε σαν τον χρόνο; Σίγουρα οι σκέψεις γλιστράνε σαν τον χρόνο. Η γραφή, θα ‘λέγα, είναι σκέψη. Κι η σκέψη, ρέει σα ρευστό, συνεχόμενα και πολλές φορές, χαοτικά. Σίγουρα χαοτικά. Ακόμη και τα μαθηματικά, προσπαθώντας να περιγράψουν την ροή, στηρίζονται στο χάος της. Μη σας τρομάζει το χάος. Το χάος δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από συσσωρευμένη τάξη που εναλλάσσεται απλώς πολύ γρήγορα. Συνεπώς, δεν σταμάτησα να γράφω επειδή ξέμεινα να έχω σκέψεις. Ίσα ίσα από αυτές, έχω πολλές.
Έπαψα να γράφω γιατί ίσως ζούσα μια πραγματικότητα της οποίας οι εναλλαγές δεν μου έδιναν τον χρόνο να χωνέψω. Μια πραγματικότητα χαοτική στους ρυθμούς της κι όμως αυτό το χάος, μου φανέρωσε μια πανέμορφη τάξη. Μέσα σε όλες αυτές τις φωνές των πολλών, μέσα σε όλες αυτές τις εμπειρίες που μπερδεύονται μεταξύ τους άτακτα σαν αφηρημένος πίνακας, κρύβεται όλη η αρχιτεκτονική της κοινωνίας μας. Ο καθένας με τα χούγια του, μόνος του, μπροστά σε δυσκολίες μπορεί να νιώθει κι ακόμη να είναι ανήμπορος. Αλλά όταν είναι μαζί με άλλους, κερδίζει και πάλι το θάρρος του την πυγμή του. Μην ξεχνάμε ότι η πραγματικότητά μας είναι μονάχα η αντανάκλαση των επιλογών μας. Πάντα μπορούμε είτε να προσαρμοστούμε σε αυτές είτε να τις αλλάξουμε.
Το πιστεύω όταν λέω ότι μαζί όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ακούγεται παιδική ατάκα, μα η τάξη που κυοφορεί μέσα της είναι σπουδαία. Τα πάθη μας θα τα κουβαλάμε μια ζωή και πολλές φορές είναι μάταιο να τα πολεμάμε. Όταν λοιπόν εγκλωβιζόμαστε στα καλντερίμια των παθών μας, καλό είναι να επιζητούμε τις απλές και συνάμα λυτρωτικές κουβέντες των αγαπημένων μας.
Δεν θα πω άλλα. Ίσως αυτό το κείμενο είναι ένα ξέσπασμα νοσταλγίας. Κάτι τελευταίο μόνο. Ακριβώς επειδή οι σκέψεις ρέουν σαν ρευστό, καλό είναι κάπου κάπου να εντοπίζουμε την τάξη μέσα τους και να την γράφουμε. Ίσως αυτό να είναι η καλύτερη θεραπεία της ψυχής.
