Η Μελωδία του Πόνου

Δυο λόγια για τον πόνο.

Άντε και να δεχτώ ότι ο πόνος είναι το πιο βασικό απ’ όλα συστατικό στην ζωή. Έστω ότι ο πόνος είναι αυτός που παντρεύει όλα τα στοιχεία της φύσης με τρόπο τέτοιο που η ζωή γίνεται απολαυστική. Δεν χρειάζεται η απόλαυση με τον πόνο να είναι έννοιες αντίθετες, αλλά θα μπορούσαμε να τις δούμε ως δυο ψηφιδωτά με το ένα να συμπληρώνει το άλλο. Όπως το ουράνιο τόξο έχει ανάγκη την καταιγίδα, έτσι κι η εξέλιξη κάθε φορά νοσταλγεί τον πόνο. Αν υπήρχε η ουτοπία στην οποία τα σιτηρά θα μεγάλωναν μόνα τους, αν ψημένες κι αχνιστές γαλοπούλες θα πετούσαν στον ουρανό κι αν έβρισκες τον έρωτα με ένα μόλις φτερούγισμα των βλεφάρων σου, τότε σου υπόσχομαι ότι θα ήσουν ένας άνθρωπος δυστυχισμένος. Κι αν ο πόνος αφότου χωνευτεί φέρει χαρά, έτσι κι ο θάνατος σύντομα θα φέρει αναγέννηση. Ο θάνατος πάντα αναγεννά όσους τον θωρούν φέρνοντας μελαγχολία κι ευγνωμοσύνη στην καρδιά τους. Η απώλεια μετά από καιρό εμπνέει για ζωή. Και κάτι τελευταίο για να μην φλυαρούμε. Ίσως η πιο ευτυχισμένη ζωή να είναι αυτή με τις περισσότερες κραυγές. Αν δεν λυγίσεις στην μεγαλειώδη όψη της οδύνης, τότε θα ευτυχίσεις. Και να θυμάσαι… όλα τα παραμύθια έχουν καλό τέλος. Απλώς το καλό τέλος πολλές φορές αργεί να φανεί.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μητράκας.